Project 2015 – 10-jarig jubileum!

Terugblik Johan Achtien

Zoals jullie weten mocht ik dit jaar met de stichting mee naar Zambia. Toen ik vertrok wist ik niet wat ik moest verwachten
en heb het genomen zoals het was. Ik kan alleen maar zeggen dat het zeker één van de mooiste ervaringen van m’n leven is geworden. We hebben het onderling erg gezellig gehad en ik heb persoonlijk niet één dag gehad dat het niet echt leuk was. Eenmaal brak bij mij de paniek uit, ik was de “jongste” van het stel, dus maakte ik ook veel gebruik van mijn
telefoon. Maar op een dag wilde mijn telefoon niet meer laden, ik had eigenlijk al min of meer “afscheid” genomen van iedereen thuis. Want ondanks het soms krakkemikkige internet, kletste ik via WhatsApp toch iedere dag met het thuisfront, zodat ze de rode draad van al onze belevenissen meekregen. Nadat ik me even teruggetrokken had en ongeveer een uur had geprutst met mijn telefoon, begon eindelijk
het lichtje van het laden weer te branden, waardoor bij mij de paniek gelijk weer afnam, haha. Maar wat betreft het bouwen, de omgang met de mensen daar, het is een prachtige ervaring. En niet te vergeten: het spelen met de kinderen vond ik erg leuk om te doen. Voor mij was het een superleuke ervaring en als alles het toelaat ga ik zeker nog eens mee. Ik kan het iedereen aanraden die plannen heeft om zoiets
nog eens te doen, want het was echt leuk!!!

Terugblik Mans Haitel

Voor mij was Zambia onbekend, één van de arme landen in Afrika. Toen kwam de vraag van BmB: wil je ons helpen een school te bouwen in de omgeving van Kaoma? Daar hoefde ik niet lang over na te denken, want ik vind onderwijs een basisrecht voor ieder kind. Zes weken werken en leven tussen de lokale bevolking doet je de ware betekenis van armoede beseffen. Het doet pijn als je kinderen hoort zeggen: I’m hungry, terwijl je zelf je middagboterham zit te eten. Honderden kinderen omringden ons dagelijks en onder leiding van de juf sleepten ze
bouwmaterialen aan. Ook de moeders droegen letterlijk hun steentje bij. Ik vroeg me af: Waar zijn de mannen? Met de plaatselijke vakmensen van Eddy was het prettig samenwerken. Waar mogelijk probeerden we onze vakkennis over dragen en ze wilden graag van ons leren. Maar de tijd ging snel. We wilden graag het dak er op krijgen, maar helaas kwamen de dakplaten te laat. Onze tijd zat erop, maar Eddy en z’n mannen hebben vast en zeker de klus goed geklaard. Wij namen afscheid van de inwoners van Kashokoto. Lieve, vriendelijke mensen die ons toelieten in hun leefwereld. Ik zal ze nooit vergeten en denk sindsdien dagelijks wel aan ze. Ik ben blij dat ik een kleine bijdrage
heb mogen leveren aan het verbeteren van hun leven. Op onze terugweg naar Lusaka hebben we Livingstone aangedaan om een aantal computers af te leveren. Dit bood ons de kans om de Victoria Falls te bezoeken. Het was schitterend, een prachtige afsluiting van een enerverende en waardevolle ervaring.

Terugblik Herman Bouma

Dit jaar geen terugblik op de bouw van de school in Kashokoto maar op het 10-jarig jubileumfeest van BmB. Een feest in Kaoma begint altijd met een kerkdienst, in dit geval een H. Mis. Op het programma staat de dienst gepland om 9.00 uur, maar dat is een rekbaar begrip. Als ik
bij de kerk aankom is het dus nog heel erg stil. Er is de afgelopen week in de kerk aan het plafond gewerkt. Uit nieuwsgierigheid loop ik de kerk in om te kijken hoe het er nu uit ziet. Ik sta perplex, het lijkt alsof er een bom is ontploft. Chaos! Op het priesterkoor staat
een steiger, banken staan opgestapeld, overal liggen stof en verfresten. Conclusie: hier kan geen dienst worden gehouden.
Maar na 10 jaar blijk ik Kaoma nog niet te kennen. Als bij toverslag beginnen mannen en vrouwen aan de grote schoonmaak. “Hoezo kan de dienst niet doorgaan, moet jij even opletten!” Het lukt! De dienst begint een uur later dan gepland maar wie daar op let….. Ondertussen zetten mannen tenten op. Tenten die het publiek bescherming moeten bieden tegen de felle zon. Ook die klus had, tenminste in mijn optiek, allang klaar moeten zijn. Het lijkt alsof ik de enige ben die zich daar druk om maakt. Natuurlijk komt alles op zijn pootjes terecht.  Gooi het programmaboekje maar weg en alles loopt op rolletjes. Het wordt een fantastisch feest. Een feest met veel toespraken, met muziek en met veel zang en dans. BmB wordt door de kinderen voortdurend lof toegezongen voor al het werk wat er is gedaan. In Zambia laat je je gasten niet zonder maaltijd naar huis gaan, dus na het slotlied, het volkslied, krijgen alle gasten te eten. En terwijl de eersten zitten te eten wordt er nog meer nshima gemaakt en worden er nog de nodige kippen geslacht en op de bbq gelegd. Een feest om nooit te vergeten!

Terugblik Harm Vleems

Chauvinistisch?

Op een vrijdagmorgen stonden alle kinderen van Kashokoto rondom de Zambiaanse vlag. Eén van de kinderen had een lied ingezet, alle andere kinderen zongen vervolgens mee. De kinderen, jong en oud, liepen in een grote kring achter elkaar. Geen geduw, getrek of  geouwehoer, iedereen wist wat er van hem of haar verwacht werd. Meer dan 100 kinderen zongen het hoogste lied. Al klappend en zingend
liepen ze hun rondjes. Toen was het moment aangebroken dat het Zambiaanse volkslied werd gezongen. Iedereen ging in de houding staan. Dit was het moment om te laten zien en horen dat Zambianen een trots volk zijn. Het eerste en het laatste couplet van het volkslied werden gezongen. Ik kreeg kippenvel toen men het laatste lied liet horen, zo mooi en zo overtuigend:

Praise be to God
(Praise be, praise be, praise be)
Bless our great nation (Zambia, Zambia,
Zambia)
Free men we stand
Under the flag of our land
Zambia, praise to thee
All one, strong and free.

Na het volkslied werd er gebeden. Met z’n allen werd het Onze Vader… opgezegd. Ik was diep onder de indruk van dit gebeuren.