Blog

De legertent

Om er voor te zorgen dat de VIP’s tijdens de overdracht van klaslokalen maandag niet uren in de felle zon hoeven te zitten hebben wij een tent nodig. Deze tent lenen wij bij het 5^de bataljon van de infanterie van het Zambiaanse leger. Ik weet dat ik het terrein niet op mag maar de vorige keer heb ik leuk staan kletsen met de militairen die de slagbomen bedienen. Deze keer hebben ze echter geen zin in een praatje.

Gelukkig heb ik mijn camera bij mij dus ga ik, niet te dicht bij het kamp, op vogeljacht. Het lukt: de kraaien werken goed mee.

Er stopt een auto, een man stapt uit en vraagt, op nogal barse toon, wie ik ben.

‘Herman Bouma’ zeg ik ‘maar wie ben jij’. Hij noemt zijn naam en zijn militaire rang. Hij is in burger kleding dus dat moet ik maar geloven. Bovendien ben ik niet in dienst geweest, militaire rangen zeggen mij niet zoveel.

“Wat doe je hier” is zijn volgende vraag gevolgd met de mededeling dat ik hier niet mag zijn, het is militaire grond.  Ik probeer nog uit te leggen dat ik vogels heb gefotografeerd,dat ik op vrienden sta te wachten die de tent halen. Het interesseerd hem niet, ik sta op militair  terrein en dat is streng verboden.

Ondertussen  is er een auto vanuit de barracks aan komen rijden en de man gebied mij in die auto te stappen om mij van het terrein te verwijderen.

“Ik sta toch niet achter de slagboom” zeg ik nog ..”dus”

Hij herhaalt nogmaals het commando op militaire (?) toon om in te stappen.

Ik kan het niet na laten tegen hem  te zeggen dat ik een vriend en geen vijand ben van de Zambianen, dus is het niet nodig om zo tegen mij te schreeuwen.

Omdat Zambianen altijd en overal handen staan te schudden steek ik mij hand naar hem uit om hem de hand te schudden. Dit gebaar heeft hij duidelijk niet verwacht. Hij weigert. Ik herhaal het gebaar nog eens en nu schudt hij mij, met duidelijke tegenzin, de hand. Ik wens hem een prettige dag en stap in de auto.

Heel veel groeten uit Kaoma ook van Antoon en Piet

Herman.