Mijn werkvergunning
Het is tegenwoordig niet meer toegestaan om als vrijwilliger op een toeristenvisum te werken, je hebt namelijk een werkvergunning nodig. Alhoewel de wet al in 2015 is gewijzigd is mij dit nooit verteld terwijl ik ieder jaar wel gecontroleerd ben. Ook moet ik elk jaar, na 4 weken, een stempel halen om mijn verblijfsvergunning te verlengen.
Vorig jaar op weg naar Mongu werd ik staande gehouden door een ambtenaar van de emigratiedienst en hij maakte mij duidelijk dat ik illegaal in het land verbleef. Ik moest mij onmiddellijk op het emigratiekantoor in Kaoma melden!
Geen probleem dacht ik, dat papiertje is zo geregeld, ik ken die ambtenaar tenslotte al jaren. Helaas zo simpel ging het niet. Ik moest mij binnen één week melde op het kantoor in Mongu. Een ritje Kaoma – Mongu is toch weer 200 km. Balen dus. Maar op het kantoor gebeurde een wondertje, ik had binnen de kortste keren de toezegging dat ik een werkvergunning kreeg, het moest alleen nog even worden uitgeprint. Helaas het printen van de 3 A4-tjes duurde een paar uur; ‘sorry, computer storing’. Om problemen in de toekomst te voorkomen kreeg ik het advies om een 2-jarige werkvergunning aan te vragen; het kan gewoon via internet.
Gewoon viel nogal tegen, het koste een hoop zweetdruppels en woorden die ik hier niet zal herhalen maar het lukte. Klaar. Verzenden. Het lange wachten op een antwoord kon beginnen. Lang wachten? Nee, ik kreeg per omgaande bericht dat mijn aanvraag was ontvangen en dat ik mij moest melde bij het hoofdkantoor van de emigratiedienst in Lusaka. Er werd niet bij vermeld of alles in orde was.
Maandagmorgen 6 januari 2020, midden in de nacht om 01.20 uur melde ik mij op het vliegveld in Lusaka bij de balie van de douane met een pak papier en de mededeling dat ik mij voor een werkvergunning moest vervoegen op het hoofdkantoor van de emigratiedienst.
Toen begon de ambtelijke molen te draaien. De baliemedewerker bekeek de papieren. Ondertussen probeerde ik hem duidelijk te maken dat ik al 14 jaar in Zambia, in Kaoma, vrijwilligerswerk deed. Hij leek niet echt onder de indruk. Misschien zat zijn dienst er bijna op en zat hij nu te balen dat hij nog zo’n lastig geval aan de balie kreeg.
Er kwam versterking. Samen bestudeerden ze mijn papieren, nummer 2 verdween met het spul maar kwam onmiddellijk terug om mij te zeggen dat ik plaats moest maken aan de balie zodat de wachtenden achter mij ook door konden. De kwestie kom namelijk nog wel lang duren.
En het duurde lang, heel lang. Eindelijk kwam hij terug. “Uw aanvraag is verlopen” zei hij.
“Dat kan niet” sputterde ik tegen.
“Meneer uw aanvraag is verlopen, de tijd tussen de datum van aanvraag en de datum van binnenkomst in Zambia is langer dan 3 maanden, máár ik geef u één (1!) dag om uw papieren in orde te maken, goedenavond.”
Maandagmorgen, het was nog steeds 6 januari, stond ik samen met Fr. Crispin (een van de missionarissen van Mariannhill) in het kantoor van de emigratiedienst.
Daar begon het hele circus opnieuw. Papieren bekijken, heel veel vragen, overleg tussen verschillende medewerkers. Ik probeerde duidelijk te maken dat ik een 2-jarige werkvergunning wilde. ”Maakt u zich geen zorgen, het komt goed. Relax meneer, het komt goed”.
Ze hadden nog meer papieren nodig.
s’ Middags mochten we terugkomen met de ontbrekende documenten.
’s Middags; “sorry we hebben ook nog pasfoto’s nodig”.
Op bijna elke hoek van de straat staan mensen die pasfoto’s willen maken, maar niet nu, nu ik ze nodig had. Eindelijk; voor alle zekerheid liet ik 2 setjes maken, 1 met en 1 zonder bril.
Er kwam schot in de zaak, ik mocht afrekenen. Maar toen bleek dat het helemaal niet was goed gekomen, ik kreeg in plaats een vergunning voor 2 jaar een vergunning voor 3 maanden.
“Volgende week maandag kunt u uw document opkomen halen”.
Hier werd ik niet vrolijk van. Dat betekende Kaoma – Lusaka: 400 km. Oftewel 6 uren in de bus heen, en ook weer 6 uren terug.
Maandag 13 januari. “Sorry er miste nóg één document, we hebben een kopie nodig van de stempels in uw paspoort, maar meneer Bouma morgen ligt uw vergunning echt klaar, dat beloof ik u”. Probeer dan maar eens rustig te blijven!
De volgende dag was mijn document bijna klaar, nog een half uurtje wachten, maar wie daar op let…….
Gelukkig was ik nog op tijd voor de bus naar Kaoma.
Groeten uit een heel warm Kaoma,
Herman Bouma